روضه هایی که تکراری نمی شوند

محرم تکرار موکد رویدادی است که سال 61 هجری رخ داده و 13 قرن است داستان آن سینه به سینه نقل می‌شود. و لطیف آنکه هر بار انگار از رگ‌های بریده خون تازه می‌جهد. روضه علقمه تکرار می‌شود و تکراری نمی‌شود! داستان معجر پاره همچنان جگر مخدرات عالم را پاره می‌کند و داغ برادر، داغ برادر‌زاده و داغ فرزند و عمو‌زاده هنوز دل مادران و خواهران را می‌سوزاند. پس سلام خدا بر او که فرمود بر جد من بسیار بگریید و بگریانید و فرمود هرکه 10 نفر را برای حسین‌(ع) بگریاند بهشت بر او واجب شود.

نکته اما اینکه تشنگی کودک 6 ماهه روضه نمی‌خواهد. آدم اگر آدم باشد و به او بگویند نوزادی میان آغوش پدر و کنار رودخانه از تشنگی خون گلویش را مثل ماهی که از آب بیرون افتاده می‌مکید؛ اشکش سرازیر می‌شود. اگر بگویند بانوی خاندانی صبح در میان پرده‌ها و در سایه محارمش نماز کرده و نماز شبش را با چادر سوخته و در بیابان و میان گرگ‌های درنده خوانده، ناله‌اش بلند می‌شود. اگر بشنود داستان کنیزکان را در کجاوه‌های مطلا و بزرگزادگان عرب را روی شتر‌های بی‌محمل که عنانش را اشقیای عالم به‌دست گرفته‌اند، عنان از کف می‌دهد و بسا ضجه‌ها که بیعت‌شکنان کوفه در مظلومیت فرزند پیامبر زده باشند که کس در میان شیعیان نشنیده باشد.

داستان اما اینها نیست. آنچه بر هر امام از اهل زمانش گذشته با دیگری تفاوت نمی‌کند. اگر در کربلا حسین بن علی‌(ع) در کنار 72 نفر به شهادت رسید موسی‌بن ‌جعفر‌(ع) در سیاهچاله‌های هارون مسموم شد و علی‌بن ‌الحسین‌(ع) فرمود در تمام مکه و مدینه 4 نفر دوستدار اهل بیت نبود و امیرمومنان فرمود پس از پیامبر همه کافر شدند الا 7 نفر. این است که مراد از بزرگداشت این مصیبت‌ها تکرار قصه شهادت اشبه‌الناس خَلقا و خُلقا به پیامبر نیست بلکه داستان آن 90 صحابی پیغمبر است که بر پسر سعد فریاد زدند ما را به جنگ پیامبر آورده‌ای و در طمع جایزه در کشتن وی از هم سبقت گرفتند. داستان ذبح سرور جوانان بهشت نیست، نقل آن 6 نفری است که کمترینشان 7 نامه برای امام نوشته بود و تیغ کشیدند که کار را تمام کنند. داستان عمر سعد است که آیت‌الله بود در کوفه. داستان حافظان قرآن است که صدای قرآن از بالای نیزه شنیدند و نشنیدند. حرف روزه‌دارانی است که بماند آنچه با زبان روزه کردند.

این روضه‌ها تکرار می‌شوند لیکن تکراری نمی‌شوند. تکراری نمی‌شوند از آنکه قصه همین است تا بوده است. این است که می‌گویند هر زمینی کربلاست و هر روزی عاشورا. کربلا تکرار تاریخ بود و تاریخ تکرار کربلا. ثقیفه را نخستین مرد مسلمان و یار غار پیامبر به راه انداخت. جمل را ام‌المومنین و سیف‌الاسلام و طلحه‌الخیر علم کردند و از نخستین کاتبان وحی بود که در صفین قرآن بر نیزه کرد. تابوت نوه پیامبر را همسر پیامبر تیرباران کرد و سر از بدن امام مسلمین جانباز صفین جدا نمود. جام انگور را همسر امام تعارف کرد و کسی که ادعای امامت نمود، نوه امام، پسر امام، برادر امام، عموی امام و یادگار امام بود.

عجب از مردمی که در این مجالس لعن و نفرینشان نثار اهل عراق می‌شود و می‌پرسند چگونه حق را چنین دیدند و ندیدند حال آنکه امروز صدای لولا انت یا علی لن یعرف المومنون بعدی چنان تازه است که انگار در و دیوار و زمزمه‌اش می‌کنند. ثواب گریاندن مومنین در این روز‌ها برای این نیست که یادشان بیاید هزار سال پیش چه بر سر خاندان خدا رفته، برای آن است که یادشان باشد امروز چه بر ولی خدا می‌رود. برای این است که حق امروز همان حق دیروز است و علم همان است و علمدار همان. مهم نیست چه کسی اعلم است، مهم این است که عَلَم دست کیست. برای آنکه همچنان دلار سبز از خیمه سرخ معاویه برای سرداران امام حسن(ع) می‌فرستند و پرچم خونخواهی همت و باکری را آل‌زبیر بالا می‌برند. به نام راه امام راه بر امام می‌بندند. و وا اماما را عبدالله عمرخطاب از BBC فریاد می‌کند. هنوز قصه آقایان است و آقا‌زادگان و عموزادگان و جام انگور و جام زهر و مردمی که فهمشان نمی‌شود اینکه ملاک حال افراد است و حق را به حق نمی‌شناسند و به مردمش می‌شناسند و باور نمی‌کنند که مسیح را مسیحیان نکشتند اما سر امام اسلام را مسلمین روزه‌دار پیشانی پینه‌بسته حافظ قرآن، به قصد قربت به نیزه زدند. فقال علیه‌السلام آنکه امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلی مرده و فرمود هرکه به وقت یاری امامش در خواب باشد با لگد دشمن از خواب برخیزد.