هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ملت! عامل همه تحریم ها انرژی هسته ایست! دولت سعی میکند از خیر آن بگذرد تا مشکلات اقتصادی را حل و فصل کند و قیمت پایین نفت را هم حتی بالا بکشد اما مشتی مزدور بی سواد از جای خاص تغذیه شونده و امثال بذرپاش و رسایی و خلاصه مشتی دلواپس لبو فروش هستند که نمی گذارند! همه آنهایی که از قبل تحریم ها سود بردند و امروز نمی توانند ببینند مشکلات مملکت حل بشود! نه تنها منتقدان توافقنامه که منتقدان تکخوانی زنان،وضعیت مجوزهای وزارت ارشاد، وزیر پیشنهادی علوم، آلودگی هوای تهران، خشکی زاینده رود و در یک جمله تمام آنهایی که ان قلتی به عملکرد ارکان و بخش های دولت دارند و مزدور و بیسوادند و صرف نظر از اینکه این انتقاد ها از سوی چه کسی مطرح می شود و یا درباره چه موضوعی عنوان می گردد ما و خیلی های دیگر که همدیگر را هم نمی شناسیم مجموعه ی از دلواپسان جمهوری اسلامی را شامل می شویم!
 
اصلا آلودگی هوای تهران، هم که محیط زیست گفته بود تقصیر داعش است تقصیر ماست! خشکی زاینده رود، مهاجرت معکوس مردم سیستان، قیمت گوجه فرنگی، پایین آمدن قیمت نفت، نرخ تصادفات در کشور، آمار مرگ و میر، دست فروشی مترو، تاخیر هواپیماها، کشته شدن جوان سیاهپوست آمریکایی، سیل های بنگلادش و حتی زلزله های ژاپن هم تقصیر دلواپسان و امثال بذرپاش و رسایی است! اصلا من قرار داد کرسنت را هم شخصا بر عهده میگیرم!

آقای ظریف ممنونیم!

جناب آقای وزیرامور خارجه جمهوری اسلامی ایران که وظیفه راهبرد سیاست خارجی جمهوری را بر عده دارید و کارگزاری حفظ عزت ایران اسلامی به شما محول شده است و رییس جمهور پیشین شما را بازنشسته کرد و رییس جمهور فعلی شما را زنده. بعنوان یک شهروند ایرانی از شما بدلیل مدیریت مذاکرات هسته ای به نفع جمهوری اسلامی نهایت تشکر و تقدیر را دارم در آن غایتی که از زبان قاصر اینجانب بر می آید.

از اینکه در طول این یک سال و چند ماه توانستید عمده مورادی را که در دولت پیشین رخ داده بود کان لم یکن کنید و به قبل از آن برگردانید ممنونم! از اینکه توافقنامه ژنو را مشابه تعهدنامه پاریس پیگیری میکنید هم! و از اینکه تنش های ما بین جمهوری اسلامی و دولتهای زورگو را با مدیریتی معتدل رفع کردید و اجازه دادید لحن غرب با ما به امر  نهی دوران پهلوی و مذاکرات سعدآباد برگردد و خاطرات سالهای آخر دولت هشتم را برایمان زنده کردید. حس نوستالژی حاصل از دوباره دیدن صحنه های پلمپ کردن تسیسات هسته ای و سانتریفیوژ ها که برایمان به خاطرات دوری که دیگر بازنمیگردند تبدیل شده بود چنان دگرگونمان کرد که من از توصیف آن عاجزم! اصلا ما از اینکه احتمالا دوباره مجبور باشیم مثل سال های 83 و 84 این بار در کوه های اراک زنجیره انسانی  تشکیل بدهیم که انرژی هسته ای حق مسلم ماست هیجان زده می شویم! امروز که می بینیم نتیجه نشست تنش زای رییس جمهورمان با کامرون تازه از بحران اسکاتلند فارغ شده از تریبون سازمان ملل چه عزتی در میان ملل متحد برایمان به بار آورده به خود میبالیم! دوران قاجار فرمانده کشتی انگلیسی، پا به خشکی نگذاشته از خلیج فارس نامه می نوشت به شاه ایران که باید فلان بشود! به این بیابان گردهای تازه به دوران رسیده ی عربستان هم همانطور نامه می نوشت و بعد از روی عرشه نظارت میکرد. این را در کتاب تاریخ خوانده بودم اما ندیده بودم که از تریبون سازمان ملل که همه در آن قرار است مساوی باشند دوباره یک کسی به خودش اجازه بدهد به ما که سیصد هزار نفر شهید دادیم برای عزتمان باید و نباید بکند!

آقای لازیجانی قدرت انگلیس اضافه نشده! ما یک قدم که چه عرض کنم یک توافقنامه ی ژنو عقب آمده ایم که او به خودش اجازه می دهد امر و نهی کند به ما در حالیکه دولتی مقروض دارد و حاکمیتی متزلزل. انقدر صدای ما پایین آمده که صدای ناله ی این جنازه ی رو به موت که دست و پایش را دارد از دست می دهد هم سر ما فریاد شده!

اولین اشتباه عمر سعد چه بود

عمر سعد ابی وقاص یکی از آقازادگان دوران ابتدایی اسلام است که در سال 23 هجری متولد شد. در جنگ صفین به همراه پدرش شرکت کرده بود و در جریان حکمیت پدرش را که در جریان ثقیفه نیز از مدعیان خلافت بود به ادعای خلافت تشویق نموده. نمونه ی برابر اصل پدری که غرور او در فتح ایران و پیوستن به اسلام در 17 سالگی چشمانش را کور کرده بود. سعد ابی وقاص اما از معترفان به فضائل امیرالمومنین بود و نامه ای تند در جواب نامه معاویه که او را به بیعت دعوت کرده بود از مکه می نویسد و می گوید اگر قرار بود با کسی بیعت کنم با پسر ابیطالب بیعت می کردم و نه با تو. سعد از بنیانگذاران کوفه بود و در این شهر یکصد و هشتاد هزار نفری از موقعیتی قابل توجه برخوردار بود و فرزند متظاهر زاهدنمایش نیز وارث همین موقعیت اجتماعی بود. عمر اما هیچگاه فردی جنگجو نبود لکن همیشه بواسطه ی پدر فاتح اش انسان وجیهی بین کوفیان قلمداد می شد و در فقه نیز از جمله اهل فن به حساب می آمد. آقازاده ی وقاص بواسطه ی همین ها و اعتماد بنفسی که در او بوجود آمده و ریشه دوانده بود در بارگاه پسر زیاد که او را به حکومت ری وعده داد و امر به رفتن به کربلا کرده بود یک روز مهلت گرفت تا بیاندیشد و در مذاکراتی که با شخصی بنام کامل از او در این شب به جا مانده گفته بود: به کربلا می روم و با حسین (ع) مصالحه می کنم و بدون جنگ با او به ری میروم..." اطمینانی که پسر سعد به خود داشت و عدم شناخت صحیح از شرایط و بازیگران بازی زمان، باعث شد که او در مصالحه ی بین امام حسین (ع) و پسرمعاویه طمع کند و نه تنها خود را مصلح میانه قلمداد کند بلکه قدم در وادی هلاک گذارد. در واقع آنچیزی که تردید عمر سعد را در پذیرش فرمان ابن زیاد به یقین رساند همین بود که خودش را زیاد شمرده بود و زمان را نشناخته بود و نمی دانست که نمی تواند بین همچون یزیدی با امام زمانش مصالحه کند! بازیگران را نشناخته بود و بازی را هم اشتباه گرفته بود. فکر میکرد مشکل آل امیه را با آل علی می تواند با مذاکره حل کند.

تدبیر تورم از تریبون مذاکرات

دولت تدبیر و امید در حالی روی کار آمد که تحریم های خارجی در کنار برخی بی کفایتی های داخلی موجب شده بود تا بهبود شرایط اقتصادی جزو اولویت های مردم برای انتخاب گزینه ی اصلح قرار بگیرد و این نکته شاید بعنوان پررنگ ترین شعار همه ی کاندیداها مطرح می شد. بحث ها عموما معطوف به ارتقای متوسط قدرت خرید مردم بود و عموم جامعه بیش از هر چیز بدنیال راه حلی حداقل برای ثبوت نرخ ارز و نوسانات بازار بودند.
رییس جمهور با آرایی نزدیک به 50 درصد گوی خدمت را از دیگران ربود و مردم امیدوار به دولت تدبیر و امید منتظر ماندند تا وضعیت بازار به حد نسابی قابل قبول برسد و اگر چیزی ارزان تر از قبل نمی شود لااقل بر قیمت آن افزوده نشود و دست سودجویان و محتکران و واردکنندگان غیرقانونی کالا از بازار جمهوری اسلامی قطع گردد. تولید ملی که از بدیهیات پیشرفت اقتصادی محسوب می شود با جلوگیری از قاچاق کالا تقویت شود و به وضعیت یارانه ها به اندازه ای که در این چندماه گذشته از دولت قابل انجام است رسیدگی گردد. انتظاری که مردم در انتخابات سال 76 نیز از ریس جمهور منتخب وقت داشتند و با چه امیدی چنان مشارکتی را رقم زده بودند.
اساسا درک مردم از نیاز جامعه همیشه صحیح و قابل اعتماد بوده و انتخاب شعارهایی که پاسخ درست را به نیاز های وقت می دهندموید همین مسئله است. اما اینکه به این مسئله تا چه حد از سوی مسئولین منتخب پرداخته می شود امری است که باید در جای خود مورد بررسی قرار گیرد.