جناب آقای وزیرامور خارجه جمهوری اسلامی ایران که وظیفه راهبرد سیاست خارجی جمهوری را بر عده دارید و کارگزاری حفظ عزت ایران اسلامی به شما محول شده است و رییس جمهور پیشین شما را بازنشسته کرد و رییس جمهور فعلی شما را زنده. بعنوان یک شهروند ایرانی از شما بدلیل مدیریت مذاکرات هسته ای به نفع جمهوری اسلامی نهایت تشکر و تقدیر را دارم در آن غایتی که از زبان قاصر اینجانب بر می آید.
از اینکه در طول این یک سال و چند ماه توانستید عمده مورادی را که در دولت پیشین رخ داده بود کان لم یکن کنید و به قبل از آن برگردانید ممنونم! از اینکه توافقنامه ژنو را مشابه تعهدنامه پاریس پیگیری میکنید هم! و از اینکه تنش های ما بین جمهوری اسلامی و دولتهای زورگو را با مدیریتی معتدل رفع کردید و اجازه دادید لحن غرب با ما به امر نهی دوران پهلوی و مذاکرات سعدآباد برگردد و خاطرات سالهای آخر دولت هشتم را برایمان زنده کردید. حس نوستالژی حاصل از دوباره دیدن صحنه های پلمپ کردن تسیسات هسته ای و سانتریفیوژ ها که برایمان به خاطرات دوری که دیگر بازنمیگردند تبدیل شده بود چنان دگرگونمان کرد که من از توصیف آن عاجزم! اصلا ما از اینکه احتمالا دوباره مجبور باشیم مثل سال های 83 و 84 این بار در کوه های اراک زنجیره انسانی تشکیل بدهیم که انرژی هسته ای حق مسلم ماست هیجان زده می شویم! امروز که می بینیم نتیجه نشست تنش زای رییس جمهورمان با کامرون تازه از بحران اسکاتلند فارغ شده از تریبون سازمان ملل چه عزتی در میان ملل متحد برایمان به بار آورده به خود میبالیم! دوران قاجار فرمانده کشتی انگلیسی، پا به خشکی نگذاشته از خلیج فارس نامه می نوشت به شاه ایران که باید فلان بشود! به این بیابان گردهای تازه به دوران رسیده ی عربستان هم همانطور نامه می نوشت و بعد از روی عرشه نظارت میکرد. این را در کتاب تاریخ خوانده بودم اما ندیده بودم که از تریبون سازمان ملل که همه در آن قرار است مساوی باشند دوباره یک کسی به خودش اجازه بدهد به ما که سیصد هزار نفر شهید دادیم برای عزتمان باید و نباید بکند!
آقای لازیجانی قدرت انگلیس اضافه نشده! ما یک قدم که چه عرض کنم یک توافقنامه ی ژنو عقب آمده ایم که او به خودش اجازه می دهد امر و نهی کند به ما در حالیکه دولتی مقروض دارد و حاکمیتی متزلزل. انقدر صدای ما پایین آمده که صدای ناله ی این جنازه ی رو به موت که دست و پایش را دارد از دست می دهد هم سر ما فریاد شده!