این چند صباحی که فیلم های سینمایی ما مرزهای سیاهنمایی را درنوردیده اند و به جشنواره های خارجی راه یافته اند گزاره ای که برای این جماعت سینماگر محرض شده این است که آبرویی برایمان دست و پا کرده اند و به خیال خودشان موجب افتخار وطن شده اند! جایزه می گیرند و از ایران می گویند و از دوستی با مردم دنیا در زمین دیگرانی که تعریف خودی شان اسرائیل است. این که ایشان با خودشان و با خودی هایشان به چه فکر می کنند محل اعراب ما نیست لیکن این منتی که به تازگی بر سر مردم می گذارند که "افتخاری که سینما برای این ملت کسب کرده را هیچ کس دیگر نتوانسته" از آن مواردی است که امثال من و مردم من برایشان گران تمام می شود. بویژه که این خودشیفتگی ها را از رسانه ای ببینند و بشنوند که از بیت المال مسلمین به این ها تریبون داده و از آن عجیب تر اینکه هیچ کس پیدا نمیشود از این ها مفهوم افتخار را سوال کند! کم مانده آنکه به این دخترکانی که ملکه و مضحکه زیبایی و دیبایی و چیزهای اینچنینی می شوند و یک رگشان ایرانی ست هم افتخار کنند!
من هرچه به این فکر می کنم که این به قول امام اقلیت اشکال تراش از کجا این چنین گستاخ شده اند بر این مردم و بی پروا روشنفکر نمایی می کنند پی به دلیل آن نمی برم! جماعت منورالفکر های به خیال خودشان هنر پیشه معلوم نیست این همه اعتماد به نفس را از کجا آورده اند که در چشم این ملت نگاه کنند و از افتخار بگویند. در چشم این همه مادر و فرزند و خواهر و برادر شهید خیره بشوند و دم از افتخار بزنند.
کودک سینمای ایران در مقابل غول هالیوود چه افتخاری برای ما کسب کرده که ما متوجه آن نشدیم!؟ اگر این فیلم های درجه چندم که از فرط وطن فروشی جایزه های سیاسی را از دست رقاصه ها و شیطان پرست ها و همجنس باز ها گرفته اند نبود امثال آقای فرخ نژاد که ادعای هنروری می کنند سنگ چه چیزی را به سینه می زدند؟ شاید به حساب ایشان یک میلیارد مردم هند عزتشان را مرهون اسکار میلیونر ذاغه نشینی هستند که آنها را مردمی وحشی و بدوی معرفی کرد.
در هالیوود هر سال صدها و شاید هزاران فیلم کوتاه و بلند ساخته می شود که از شرق تا غرب عالم به نمایش در می آیند. امریکایی ها سینمایشان صنعتی شده است و تکنیک فیلم سازیشان را سنماگران ما در خواب هم نمیبینند اما به هالیوود افتخار نمی کند. به هلن کلر می بالند. به تکنولوژی شان، هواپیماهای مافوق صوت و کشتی های قاره پیمایشان افتخار می کنند. به رتبه دانشگاه هایشان و کمک های به ظاهر بشردوستانه و میزبانی سازمان ملل افتخار می کنند و به دویست سال دموکراسی فدراتیوشان. هیچ امریکایی نمیگوید من یک امریکایی هستم همشهری جنیفر لوپز یا مدونا! فرانسوی ها به ژولیت بینوش افتخار نمی کنند به ویکتور هوگو و انقلاب کبیرشان افتخار می کنند.
در همین ایران خودمان بسیاری مردم با فیلم و سریال های ماهواره ای سرگرم می شوند و جستجوی بالای سایت های دانلود فیلم و سریال شاخص دیگری برای افول اقبال بازی گری اینهایی ست که فکر می کنند شق القمر می کنند. فروش گیشه های ما به قول همین آقای اسعدیان از 150 میلیون بیشتر نمیشود! با بلیط 2 هزار تومان هم حساب کنیم می شود 75 هزار نفر که استادیوم آزادی هم با آن پر نمی شود! راستی آقای اسعدیانی که گفتی "...هر کسی به خودش اجازه می دهد در باره سینما نظر بدهد..." اصلا این سینما چیست که هر کسی نتواند درباره آن نظر بدهد؟! تولید کیک زرد است یا سامانه رادارگریز پهباد و یا موشک مافوق صوت زمین به دریا و یا معادله المپیاد ریاضی؟ تازه این سینمایی که شما فکر می کنید فقط بازیگران و سینماگرها از آن سر در می آورند و دیگرانش نمی فهمند سینمایی است که 75 هزار نفر مخاطب دارد! شما می فهمید و ما نمی فهمیم! حبذا! اصلا از نفهمیمان است که فیلم های کپی برابر اصل هالیوود را با بازی و کارگردانی دوستان شما می بینیم! سینمایی که خروس جنگی و دوخواهر و آتشکار و بی خود و بی جهت ... تحویل مردم می دهد را همان شما فقط رسالتش را درک کرده اید. خدا امثال سیف الله داد و علی حاتمی و حاتمی کیا را بیامرزد که لااقل مادر و بازمانده و دیده بان و ... را ساختند که بماند برای فرزندانمان که بعده ها نگویند ما نمی فهمیدیم سینما چیست.
یا للعجب که این قشری که از همه به این نظام بدهکار تر است امروز از همه طلبکار تر شده و گوش فلک را ادعایش کر کرده است. بعضی وقت ها فکر می کنم ای کاش نخبگان این ملت به جای اینکه استعدادشان را صرف نشاندن پهباد امریکایی و غنی سازی اورانیوم و تولید سلولهای بنیادی و کارهای مهمتر از سینمای شما بکنند؛ به دنیای 75هزار نفری شما وارد می شدند تا مشخص بشود چه کسی می فهمد و چه کسی خیال می کند که می فهمد.
این نظامی که جایزه صلح اش را به نخست وزیر اسرائیل و رییس جمهور امریکا و اتحادیه اروپا میدهد جایزه سینمایی اش را به چه دلیل به یک خانواده محترم می دهد؟! نخست وزیر اسرائیل مزد نسل کشی اش را در فلسطین و رییس جمهور امریکا اجرت قتل عام مردم افغانستان و عراق را و اتحادیه اروپا پاداش کشتار مسلمانان بوسنی و لیبی و شصت میلیون بیگناه را در جنگ های جهانی گرفته اند. افتخاراتی که آقایان فرخ نژادها می گویند را هم همین آدمها به جدایی نادر از سیمین داده اند. همین آدمهایی که دارو و گندم و سوخت به شما نمی فروشند. همین آدمهایی که می گویند حق ندارید سوخت و داروی هسته ای تولید کنید. همین هایی که از شما گاز و نفت نمی خرند که سرتان خم شود. بعد همین ها به شما جایزه سینمایی میدهند!؟ قشر شما ممکن است اینجا برای دل خودش فیلم بسازد و بازی کند که تازگی ها برای دل دشمن فیلم میسازد و بازی می کند اما دنیا ازین دنیای کوچک شما بزرگتر است و دیگران سینما ابزارشان است نه مثل امثال شما مقصود اول و اخرشان.
افتخار را برای این ملت و مملکت آنهایی کسب کردند که پهباد امریکایی را به زمین نشاندند و آنرا به ابر قدرت شرق هم نفروختند و آنهایی که جلوی چشم دخترانشان تکه تکه شدند و خودشان را به ابر قدرت غرب نباختند. آنهایی که ماهواره به فضا می فرستند و موشک فجر را به غزه. افتخار این مردم احمدی روشنی بود که موساد و سیا و بزرگترین سازمانهای جاسوسی دنیا بسیج شدند که او را از سر راه بردارند.
نه اینکه من سینما گران این مرز و بوم را با سینماگران آن ور آب یکی کنم. برخلاف آنچه آمثال آقای اسعدیان فکر می کنند ما خوب میفهمیم تفاوت بین سینمای خوب و سینمای بد را و فرق بین خانواده محترم و اخراجی ها را و یک حبه قند و آتشکار را و مادر و میم مثل مادر را.
