اگرچه سال حمایت از تولید ملی به ظاهر به پایان رسیده؛ اما تولید ملی و نیاز حمایت از آن همچنان پا برجاست. و بدیهی است که مقدمه حماسه اقتصادی همین مسئله تولید ملی باشد. مسئله ای که در سال گذشته همچون آزمونی همگانی که همه مردم کشور در آن شرکت داشتند؛ برگزار شد که نتیجه آن شامل همه می شود و لطیف اینکه هر کس خود به تنهایی می داند که در آن سر بلند و یا مردود شده است.
در شرایطی که خرید مواردی نظیر دارو هم اگر موجب وابستگی به دولتهای کافر شود؛ مظان شبهه مراجع تقلید است و مواردی که موجب صدمه اقتصادی به بازار مسلمین شوند حرام قطعی و عینی اند و امام فرمود تجار این چنینی کمک کار به هدم احکام اند؛ حکم خوردنی ها و پوشیدنی های خارجی اظهر من الشمس است و در باب کالاهای مصرفی هیچ توجیهی باقی نمی ماند. جالب اینکه قسمت اعظمی از واردات محصولات خارجی به کشور، شامل همین نیاز های کاذب می شود و سهم مواردی که توجیهات منطقی تر درباره آنها بیان می شود بسیار کم تر از حجم لوازم آرایشی و تجملاتی است! اگرچه درباره واردات همین موارد به ظاهر مهم تر نیز نظایر تاریخی متعددی در کشور های صنعتی شده‌ی امروز مثل آمریکا، ژاپن، آلمان، چین و هند وجود دارد که در برهه های مشخصی از تاریخ، دروازه های واردات از کشور های دیگر را _ جز در موارد بسیار محدود_ به کشور خود بستند و در آینده درباره آنها صحبت خواهد شد؛ توجه نگارنده در این گفتار به خوردنی ها و پوشیدنی ها معطوف است.
از جمله توجیهات متواتری که در این زمینه بیان می شود نبود مشابه داخلی استاندارد و قابل رقابت با خوردنی های وارداتی است که با اندکی تامل به این نتیجه می رسیم که اساسا مهم نیست که خیلی چیزها مشابه داخلی نداشته باشند یا مشابه داخلی آنها قابل قبول نباشد! چرا که قاطبه آنها حتی اگر اساسا نباشند هم اتفاقی نمی افتد! بعنوان مثال تنها برای واردات کالای بی ارزشی مثل آدامس سالانه بالغ بر 500 میلیون دلار ارز از کشور خارج می شود و جالب اینکه عمده واردات آدامس از کشورهای ترکیه و هلند است که در عداوت و رقابتِ هیچ یک از آنها با جمهوری اسلامی، کمترین شبهه ای وجود ندارد. بعنوان مثال ترکیه که سهم عمده‌ی واردات خوراک و پوشاک به ایران را داراست؛ در سوریه، منافع خود را در حمایت از گروه های سلفی و تروریستی و در لبنان در حمایت از گروه های مخالف مقاومت و در باقی مسائل منطقه ای در اتحاد با رژیم صهیونیستی تعریف نموده که همه و همه مغایر منافع حیاتی جمهوری اسلامی است. درباره نوشیدنی های پالپ دار و موارد اولیه آنها که از امارات وارد می شود رفتارمان جالب تر است! همزمان با اینکه بسیاری از مسافرت های خارجی به مقصد دبی انجام می شود و درصد قابل توجهی از واردات انواع نوشیدنی های گازدار نیز از همان شیخ نشین صورت می گیرد؛ به محض اینکه امیرزادگان درجه‌ی چندم آن، جزایر ایرانی را متعلق به خود می خواند؛ از غیرت رنگ به رنگ می شویم و از موزه های تاریخ نقشه های جغرافیایی پیدا می کنیم که گستاخی اش را پاسخ داده باشیم حال آنکه عامل اصلی تقویت آن، برای این رفتار ها، خودمان بوده ایم!
هلندی ها پرواز های هواپیمایی ما را به خاک کشورشان ممنوع می کنند و ما در عوض از آنها آدامس و مائ‌الشعیر و نوشابه‌ی انرژی زا می خریم. انگار نه انگار که جریان دیگری هم در جریان است! دانمارکی ها در نشریاتشان هر چند وقت یکبار به مقدسات ما توهین می کنند و ساخت مناره های مسلمانان را در شهرهایشان ممنوع می کنند اما ما همچنان به خرید کره حیوانی و شیرینی آردی و پنیر از آنها ادامه می دهیم. سوییسی ها همزمان با تحریم بانک های ما به ما قهوه فوری و شکلات می فروشند. دولت آلمان در حالی که تمام قوای خود را در تحریم کردن ملت ایران به کار می گیرد و سعی می کند تولید انرژی هسته ای را در ایران متوقف کند؛ با ما قرارداد فروش ماد‌الشعیر و قهوه و شوینده و گلدان تزئینی امضا می کند!
نکته جالب توجه در این باره این است که این ها همه در بحبوحه‌ی تحریم ها علیه ایران رخ می دهد چرا که تحریم ها هیچوقت شامل موارد اینچنینی نمی شود! اگرچه فروش غله و دارو به ایران ممنوع است اما فروش شکلات و مائ الشعیر و آدامس و ... آزاد است. چرا که این ها صرف تولید نمی شود. صرف پیشرفت هم نمیشود و حتی برای بدن فایده چندانی ندارد. فقط کود می شود و به فاضلاب می ریزد! در این حالت دلار سبزی که با یک ریال بالا و پایین رفتنش فریاد از نهاد این و آن بلند می شود؛ صرف وارد کردن صنعت و تکنولوژی و سوخت و... نمی شود؛ خرج مزه های مختلف و شربت بادام تلخ فرانسوی و شیره‌ی افرای امریکایی می شود! این کشور ها همه هم اگر دوست و متحد ما بودند که نیستند ما ثروتمان را داده ایم و در عوض هیچ چیزی نگرفته ایم! جالب تر اینکه این خوردنی ها و پوشیدنی های رنگارنگ فرنگی محدود به مغازه ها و بوتیک های بالای شهر تهران نیستند و هر کجا و در هر سوپر مارکتی، انواع و اقسام این ها وجود دارد! بحمدلله هر چقدر هم وضعیت اقتصادی بد باشد و مردم در تاکسی و اتوبوس و مهمانی و ... بنالند همچنان همه برای خوردنی ها و پوشیدنی های خارجی آماده اند که کمترین مواردی است که می شود از آن اجتناب نمود! گفتمان حمایت از تولید ملی این نیست که صنعت وارد نکنیم اما اصرار بر این دارد که هیچ کس از نخوردن قهوه صرع نگرفته! دلار نباید صرف شامپو و دستگیره‌ی در و حوله و ملحفه بشود! باید صرف تحصیل و تولید علم بشود و صرف وارد کردن دارو و مواد اولیه ای که در کشور ما نباشد. این مثال ها اگرچه ساده و پیش پا افتاده به نظر می آیند، واقعی هستند و حجم ارزی که برای واردات آنها از کشور خارج می شود سر به آسمان می ساید! مملکتی که درآمد ارزی اش صد میلیارد دلار است نباید یک دویستمش تنها صرف واردات آدامس بشود! در حالیکه بودجه راهنمایی و رانندگی سالی هزار و پانصد میلیارد تومان است نباید سالی 2 هزار میلیار تومان خرج واردات آدامس بشود! خوردنی های دیگر بماند!
مثالی که بیان آن در این زمینه خالی از لطف نیست کمپانی نستله است. اگرچه وابستگی آن به دشمن قطعی جمهوری اسلامی بدیهی بوده و تا به حال بسیار درباره آن سخن گفته شده و شاید به مثالی کلیشه ای تبدیل شده باشد اما همچنان حجم واردات محصولات آن و مصرف آن توسط مردم بهت آور است:
نستله در سال 1997 ،51 درصد سهام اوسم که بزرگترین تولید کننده مواد غذایی اسرائیل است را در یک فقره چک 140 میلیون دلاری خریداری نمود و سود خالص اوسم را در سال 2001 به 460 میلیون دلار رساند. سال بعد نخست وزیر اسرائیل جایزه ژوبیلی را به این کمپانی داد که بزرگترین جایزه دولت اسرائیل است که به بزرگترین حامی اقتصاد اسرائیل داده می شود. نستله در شهرک صداروت کمی دورتر از نوار غره 4000 کارگر دارد. در سال 2002 نستله 24 درصد هدیه 5/6 میلیون دلاری تشویق سرمایه گذاری در اسرائیل را از آن خود کرد. از همان سال عوائد کارخانجات نستله در سرزمین های اشغالی برای دولت جعلی به بیش از 80 میلیون دلار در سال رسید و سوای تاسیسات تحقیقاتی و کارخانجات تولیدی در سرزمیبنهای اشغالی نستله کمک های مداومی نیز به مدارس اسرائیل انجام میدهد. محصلات نسکافه، پیورلایف، مگی، اسمارتیز، افتر ایت، کیت کت، پولو، لورئال و ... نام های تجاری دیگری هستند که توسط این کمپانی اداره می شوند و در کمال تعجب در بیشتر فروشگاه های جمهوری اسلامی به فروش می رسند.
بسیاری از کالاهای مصرفی که وارد می شوند مصارف کاذب و غیر ضروری دارند و آن دسته ای هم که اینطور نیستند قاطبه شان مشابه داخلی دارند و اگر هم ندارند وقتی وارد نشوند تولید می شوند و وقتی که تولید شدند کار ایجاد می کنند و سرمایه و این سرمایه صرف تولید بیشتر می شود و پیشرفت. اگر نمیتوانیم ریزتراشه های الکترونیکی و کامپیوتر و لپ تاپ تولید کنیم و وارد نکنیم در عوض میتوانیم قهوه نخوریم!
اگر نمی ترسیدم که شاید عذری وجود داشته باشد و می توانستم می گفتم منافق است آن کسی که لباس خارجی به تن می کند و قلم خارجی به دست می گیرد و وضعیت اقتصادی جمهوری اسلامی را نقد می کند! هر کسی از هر چیزی در هر کشوری سهمی دارد! اگر وظیفه خودمان را درست انجام دادیم میتوانیم بگوییم چرا! نه اینکه نظام عملکرد اقتصادی بی نقصی داشته باشد که اگر داشت می شد آنچه باید لیکن این مایی که هر کجا که می نشینیم و بلند می شویم بی وقفه از وضعیت دلار و سکه و قیمت پسته و غیره و غیره صحبت می کنیم و فلان وزیر و وکیل را مواخذه می کنیم باید اول وظیفه‌ی خودمان را از آنچه باید انجام داده باشیم! این چیزهایی که از چین و ماچین وارد می شود اگر خریدار نداشته باشد وارد نمی شود و وقتی وارد نشود تولید می شود!
اگرچه این بحثی ست که شامل همه ایرانیان می شود اما مخاطب من بیشتر آنهایی هستند که ادعای وطن پرستی دارند و آنهایی که مثل من نماز صبحشان قضا بشود راهپیمایی 22 بهمن و روز قدس و فعالیت انتخاباتیشان ترک نمی شود! چرا که متاسفانه این قشری که بار وظیفه اش سنگین تر است هم، همچنان الگوی مصرفش اصلاح نشده و آنهایی که کلام و قلم انتقادشان سرتاپای نظام را در بر می گیرد و آنهایی که به اصطلاح حزب اللهی هستند و آن دسته تحصیل کرده هایی که مدام از نبود امکانات در داخل و شرایط بهتر در فرنگ می گویند و صبحانه نسکافه میخورند! برای مایی که در دوران عافیت جمهوری اسلامی زندگی می کنیم و امتحان مان به جای مبارزه با رژیم طاغوت و زندان و جنگیدن با دشمن بعثی و اسارت، نخوردن شکلات و قهوه و پوشیدن لباس داخلی است، ننگ است که روسیاه بمانیم و شرمنده‌ی شهدایی باشیم که از جانشان گذشته اند و ما نتوانیم از خمیردندان و صابون خارجیمان بگذریم!