هزینه برائت

اساسا از زمانی که حق و باطلی در مقابل هم تعریف شدند تولی و تبری نیز جزو لاینفک این دو به حساب آمدند و از آنجا که هر چیزی یا حق است و یا باطل و میانه ای در این میان وجود ندارد همیشه آدمی در حال انتخاب یکی از اینهاست و شاید بتوان گفت که تمام اسلام در همین تولی و تبری خلاصه میشود آنجا که شعارش لا اله الا الله است و قولوا لا اله الا الله تفلحوا! در این عبارت کلیدی، اول یک برائت هست که "لا اله" و دوم یک تولی که "الا الله". درواقع تا برائت از غیر خدا محقق نشود اعتقاد به خدا تحقق نمیابد. هرکس کافر به این طاغوت بشود می تواند ایمان به خدا بیاورد و این تکفیر طاغوت همان تبری است که هزینه دارد. صد البته تولی نیز هزینه دارد اما هزینه‌ی آن را مولی می دهد. هزینه را خدا می دهد بلاتشبیه با نعمت و اولیای خدا با صدقاتشان و خیرشان که شامل است و ولایت را به معنای منظور ایجاد می کنند لکن هزینه ی برائت را باید هر کسی خودش بدهد. برای برائت باید از آبرو مایه گذاشت و شاید جان داد.

 بسیاری بودند که دوست دار حق بودند در کوفه چنان که همام بن غالب در جواب امام می گوید قلبهایشان با توست... لکن این دوست داران هزینه ای که باید برای برائت از باطل می دادند را ندادند که شد آنچه شد و اگر استنباط وجه برائت را بواسطه‌ی این حدیث مثلی لا یبایع مثل یزید از قیام امام بکنیم این برائت هزینه اش شد داستان کربلا.

امروز نیز این تولی و تبری مصادیق بارز خود را دارد. اگر آمریکا و اسرائیل را و اساسا استکبار را، نماد طاغوت بدانیم چونانکه هستند؛ اسلام آمریکایی می شود آن اسلامی که جهادش حذف شده باشد. اسلامی که جهاد ندارد هم یعنی برائت ندارد چرا که مجاهدت و مقاومت اصولا در رفتار مقابل باطل است که تعریف می شوند. انقلاب اسلامی هم در ذاتش تبری از استکبار بود و الا ولایت حق را حتی به ظاهر پهلوی دوم نیز پذیرفته بود و سفارت انگلستان هم برای دهه محرمی که در آن شعار مرگ بر اسرائیل داده نشود اقامه عزا میکند. شاه هم گفته بود به امام بگویند مرگ بر اسرائیل نگوید؛ علیه شاه هم حرف نزند؛ هرچه می خواهد بگوید. یعنی هرچیز دیگری از اسلام بگوید الا همین برائتش را. لکن تولی و تبری غیر قابل انفصل اند و آن ولایتی که برائت از طاغوت نداشته باشد می شود این کشور های خلیج فارس که نماز جماعت و مسجد ساختنشان به جاست با اسرائیل سر میز نشستنشان هم پابرجاست! می شود این دولت هایی که نه تحریم می شوند و نه انرژی هسته ایشان پرونده دار می شود و ظاهرشان هم مسلمان است. می شود دولت عربستان سعودی که آمریکا بعنوان پرچم اسلام علم اش می کند و به آن اسلحه هم می فروشد. می شود دولت مسلمانان مالزی که تولی دارند اما تبرایشان را داده اند و توسعه خریده اند.

جمهوری اسلامی هم هر هزینه ای که میدهد هزینه‌ی برائت است . سیصد هزار شهید هزینه‌ی شعار نه شرقی نه غربی بودند و احمدی روشن ها هزینه‌ی مرگ بر اسرائیل اند و حمایت از مقاومت است که هنوز از ما شهید میگیرد. مادامی که این تبری هست هزینه هم هست. برای همین هم هست که مساله‌ی آمریکا با ما انرژی هسته ای نیست. برای همین است که تحریم ها به نام سلاح هسته ای تصویب میشوند اما اینها بهانه است. آن روزی که انرژی هسته ای نبود هم تحریم ها بود. اصل دشمنی استکبار با ما همین است که اسلام ما ولایت و برائت را با هم دارد. و این طاغوت آمریکا هر کسی که از او برائت بجوید را تحریم می کند و تحریم هایش را هم ادامه می دهد. همیشه هم بهانه ای پیدا می کند که آنچه می خواهد را انجام بدهد. پیدا نکنند هم بهانه اش را خودشان دست و پا می کنند و 11 سپتامبر شاهدی ابدی بر این مدعاست! طاغوت شامی بهانه‌ی خارجی بودن امام حسین علیه السلام را علم کرد و امام مسلمین را به جرم خروج از اسلام به شهادت رساند! اگر انرژی هسته ای نباشد حقوق بشر است. اگر آن نباشد چیز دیگری است. آمریکا، سوریه و لیبی و عراق و کره شمالی و یمن و ویتنام و ... را به بهانه های مختلف تحریم کرده و می کند و اشتراک اینها هم این بوده که زیر پرچم آمریکا نمی رفتند. برای همین هم هست که مقام رهبری به تیم مذاکره کننده خوشبین اند لکن به این شش کشور بدبین بودند و هستند. اساسا طاغوت عهد شکن است. معاویه هم پیمان شکن بود و تاریخ پر است از عهد شکنی های از معاویه گرفته تا اوباما و همین سگ هار منطقه!مکیان صلحشان را با پیامبر شکستند. معاویه عهد کرده بود که خودش را امیرالمومنین نخواند و یزید را هم جانشین خودش نکند! در دوره قاجار روسها با ما علیه انگلیسی ها متحد شدند. فرانسوی ها علیه روسها و بعد انگلیسی ها علیه فرانسوی ها همه متحد ما شدند و همه هم عهدهایشان را شکستند. تاریخ استعمار پیر پر است از این موارد که تقریبا با همه علیه همه متحد شده و با همه هم پیمانش را شکسته است. آمریکا نیز همان سگ زرد است فرقی هم نمی کند که رییس جمهورش چه رنگی باشد! بگذریم از تجربه‌ی تعلیق دوره اصلاحات که پیمان شکنی سه کشور اروپایی در آن اظهر من الشمس است.

این تاکیدی که بر این به قول بعضی پیروزیِ در ژنو می شود نیز پشت آدم را از آن می لرزاند که شش ماه بعد به بهانه‌ی دیگری، بازی دشمنی را که از دشمن جز آن بر نمی آید ادامه بدهند و تعبیر امروز ما از آنچه به توافق رسیده فردا توجیه نداشته باشد. پس فرمود بعد از صلح با دشمنت ، از او سخت برحذر باش؛ زیرا گاه دشمن، خود را به تو نزدیک مى کند، تا غافلگیرت سازد؛ پس دوراندیش و محتاط باش و خوش بینى به دشمن را متهم کن. اگرچه ملت بهای برائتش را قبلا داده و باز هم می دهد اما به این عهدی که شش کشوری که استعمار و استثمار و تجاوز و پیمان شکنی ویژگی تواریخشان است؛ بسته اند نباید اطمینان کرد. گرچه ممکن است  و شاید در این شش ماه به تعهداتشان عمل کنند اما، نه تنها باب دشمنی همچنان باز است؛ که اینها هم قابل برگشت است و اساسا حرف از تحریمهایی که غیر از برای انرژی هسته ای وضع شده اند؛ زده نشده است. شاید امروز صلاح مملکت این بوده باشد که شده وچاره ای غیر از این نبوده باشد که آنوقت می شود عین حکمت از آنچه سلام خدا بر او فرمود حکیم نیست آنکه مدارا نکند با کسی که چاره ای جز مدارای با او ندارد. از فرزندان انقلاب هم چیزی جز مصلحت اندیشی نظام انتظار نمی رود و اگر این موفقیتی که مرقوم کرده اند حاصل شده خدا اجرشان را میدهد و ملت دستشان را هم می بوسد اما این که بهترین راه از میان بدترین گزینه ها انتخاب شده باشد یک چیز است و امید بستن به وعده‌ی طواغیت عالم چیز دیگری است. این توافقنامه هیچ چیزی بیش از یک صلح موقت نیست مگر اینکه اساس عداوت از میان برود که یعنی جمهوری اسلامی استکبار ستیزی اش را کنار بگذارد یا غرب دست از تجاوز و زورگویی بکشد! یا دشمن دست از دشمنی خود بردارد که قضاوت آن را تاریخ پیش از این کرده و خدای فرموده که لن ترضی عنک الیهود والنصری حتی تتبع ملتهم.